ciekawe co lepsze?
Zawsze chciałam robić coś co będzie mnie cieszyć, bawić i w czym będę mogła się realizować. Problem polegał zawsze na tym, że praca pod presją wywoływała u mnie pustkę twórczą i totalnie czarną dziurę, dlatego mój pokój kipiał ByAnkowymi tworami, pachniał* butaprenem, farbami i domieszką lakieru... Klej łapał wszystko, szybko skutecznie, a dając możliwość korekty dzieła przyczyniał się do tworzenia wszystkiego... łączył drewno z metalem, plastikiem, skórą :) kwiatkami suszkami itp itd...
tak żyłam na haju!
wiecznie znosząc do domu wszelki asortyment potrzebny do wszystkiego. Papier ścierny czy piła albo młotek nie były mi obce. W moich ścianach na 1m2 przypadało więcej żelaza niż w hucie... Nowo powstające dzieła musiały znaleźć się w ramie na ścianie. Produkowałam więc równie wiele ram co i obrazów...
Równie prężnie spełniałam się na polu szycia, drutowania, haftu czy szydełkowania... w sumie nie wyplatałam wtedy jeszcze koszy...
Wszystkie ciuchy musiały być co najmniej raz przeszywane, zwężane lub poszerzane, a wydziergane szaliki i szale ( dzikie i dziwne) recyklingowane w nieskończoność, a raczej skończoność włóczki...... Aż zalała nas fala chińszczyzny coraz bardziej podobało mi się to co sztuczne, równie i kserowane na każdej z koleżanek i cała twórczość poszła w zapomnienie..... żałuję, bo dziś mogłabym dużo szybciej i lepiej robić to co sprawia mi największą przyjemność... a mając dodatkowo morze możliwości, materiałowych czy maszynowych realizować się całkowicie.
Pomyślałam, że skoro umiem, mam jakieś pomysły dlaczego nie podzielić się nimi ze światem. Mam nadzieję że mi sie to uda i już niebawem zacznę pokazywać Wam to co popełniłam. I moje ByAnkowe pomysły przypadną komuś do gustu :)
* kiedy miałam 10-15 lat klej butapren używany był głownie w celu spajania powierzchni a nie wdychania jego oparów...
Zawsze chciałam robić coś co będzie mnie cieszyć, bawić i w czym będę mogła się realizować. Problem polegał zawsze na tym, że praca pod presją wywoływała u mnie pustkę twórczą i totalnie czarną dziurę, dlatego mój pokój kipiał ByAnkowymi tworami, pachniał* butaprenem, farbami i domieszką lakieru... Klej łapał wszystko, szybko skutecznie, a dając możliwość korekty dzieła przyczyniał się do tworzenia wszystkiego... łączył drewno z metalem, plastikiem, skórą :) kwiatkami suszkami itp itd...
tak żyłam na haju!
wiecznie znosząc do domu wszelki asortyment potrzebny do wszystkiego. Papier ścierny czy piła albo młotek nie były mi obce. W moich ścianach na 1m2 przypadało więcej żelaza niż w hucie... Nowo powstające dzieła musiały znaleźć się w ramie na ścianie. Produkowałam więc równie wiele ram co i obrazów...
Równie prężnie spełniałam się na polu szycia, drutowania, haftu czy szydełkowania... w sumie nie wyplatałam wtedy jeszcze koszy...
Wszystkie ciuchy musiały być co najmniej raz przeszywane, zwężane lub poszerzane, a wydziergane szaliki i szale ( dzikie i dziwne) recyklingowane w nieskończoność, a raczej skończoność włóczki...... Aż zalała nas fala chińszczyzny coraz bardziej podobało mi się to co sztuczne, równie i kserowane na każdej z koleżanek i cała twórczość poszła w zapomnienie..... żałuję, bo dziś mogłabym dużo szybciej i lepiej robić to co sprawia mi największą przyjemność... a mając dodatkowo morze możliwości, materiałowych czy maszynowych realizować się całkowicie.
Pomyślałam, że skoro umiem, mam jakieś pomysły dlaczego nie podzielić się nimi ze światem. Mam nadzieję że mi sie to uda i już niebawem zacznę pokazywać Wam to co popełniłam. I moje ByAnkowe pomysły przypadną komuś do gustu :)
* kiedy miałam 10-15 lat klej butapren używany był głownie w celu spajania powierzchni a nie wdychania jego oparów...
idalnie by było, gdyby różnica między praca a pasją była zatarta, wtedy nazywa się to... misja zyciowa :)
OdpowiedzUsuń