SZTUKA SPADANIA

wprawdzie nie wypowiada jeszcze płynnie i wyraźnie PROGNOZAPOGODY to dyskusje prowadzi niczym STARY. Obficie gestykulując z prywatnej mównicy, przytrzymując się szczebelków coraz pewniej i coraz szybciej przemieszcza się śledząc mnie nie tylko wzrokiem ale i również ciałem pokonując metr dwadzieścia prywatnej rezydencji, własnej przestrzeni, by być bliżej.  Prosta komunikacja błyskawicznie pozwala odkryć palącą potrzebę chwili.

Minęło prawie 9 miesięcy odkąd jesteśmy razem-wizualnie-nadal złączone magiczną więzią, która niczym smycz nie pozwala oddalić się poza wyznaczoną odległość...chwilowa cisza oznacza, pochłanianie wszelkiej dostępnej celulozy, rozstrajanie  laptopa, konsumpcję komórki lub wyrywanie guziczków w pilocie, względnie kilkuminutową dżemkę ... Pozostały czas skrupulatnie zostaje podzielony na jedzenie i doskonalenie sztuki spadania.....

jakiś miesiąc temu moja Pannica porzuciła denerwujące spoglądanie spoza krat na rzecz podskoków i wygibasów w pozycji pionowej, szczerząc radośnie biel górnych jedynek....i od tego dnia zaczęła się era wspinaczki, wszędzie i po wszystkim...spadanie zostało już opanowane do perfekcji a mrożące krew w żyłach upadki okraszane są błogim szerokim uśmiechem i słodkim okrzykiem westchnienia..... Syn baczny obserwator życia domowego, poza składaniem dokładnych relacji - z własnego punktu widzenia-wszystkim napotkanym osobnikom, serwując im pikantne szczegóły naszego pożycia, wprawiając mnie co rusz w osłupienie, dotąt typ stacjonarny, również pokochał wspinaczkę, przyczym jego  kreatywność jest wprostproporcjonalna do jego wieku... i bieganie po parapecie oraz skoki na główkę z założeniem trafienia w łóżko, przy radosnym wtórze pisków Julki, to tylko niewinna próbka możliwości.... 

Temu mnie więcej nie ma niż jestem, chwile wytchnienia poświęcam na wyciszające gapienie się w sufit i liczenie plam po komarach....